Workation in het bos (maart 2024)

Ik open m’n ogen, het is pikkedonker. Ik hoor de vogeltjes fluiten en in de verte klinkt een haan. Hoe laat zou het zijn? – vraag ik mezelf af. Ik begeef me naar de andere kant van het bed om bij de wekker te kunnen. 5:16 uur zie ik daarop. Wat vroeg! Ik draai me nog even om, denk ik. Maar dan ineens herinner ik me waar ik ben.

Ieder jaar geef ik mezelf hetzelfde cadeau: een (mid)week alleen op de Veluwe. Als kind was ik altijd in de natuur maar op de weg naar volwassenheid ben ik dat stukje van mezelf verloren. Of nou ja ‘verloren’, ik heb het verwaarloosd. Tot een paar jaar terug, toen ik besloot ieder jaar dieper te verbinden met de fantastische bossen die Nederland te bieden heeft. Het is een periode voor mezelf waarin ik volledig in de Heremiet modus kan zijn.

Ik luister naar de vogels in het bos, dat is de magie die een huisje aan de bosrand laat ontstaan. Ik besluit om 5:25 uur toch gewoon lekker uit bed te gaan. Ik lag er tenslotte ook al om 21:10 uur in. Het is tijd om te ontwaken uit de donkerte. Ik pak de ijskoffie die ik gisterenavond al heb gemaakt uit de koelkast en ga even onder de overkapping zitten. Het is nog nacht. In geen velden of wegen zijn geluiden geproduceerd door iets anders dan de natuur te bekennen. Wat een rust. Wat een rijkdom.

Een tijd geleden had ik een periode dat ik standaard zo vroeg op stond om vervolgens naar het bos in de buurt en daarna naar het strand te gaan. Ik heb al langere tijd de intentie om dat weer ‘normaal’ te maken. So i guess the time is now. Ik drink m’n koude koffie met sojamelk en spring even achter de computer. Zo’n (mid)week in de natuur is voor mij the best of both worlds: ik neem rust, keer naar binnen, en maak er ook altijd een werk vakantie van. Ik ga aan de slag met het nieuwe werkboek voor The Ancient Wisdom. Maar niet voordat ik een dagkaartje heb getrokken. Vijf van Zwaarden. Shit. Ik ga mezelf vandaag dus wel tegenkomen. Maar het is oké, het heeft geen zin om met mezelf de strijd aan te gaan. Ik laat gewoon gebeuren wat er gebeurt.

Het is 6:45 uur. Het werkboek is voor de helft af. De zon komt langzaam op en ik ga doen waarvoor ik gekomen ben. Ik maak een wandeling in het Sprielderbos om lekker even helemaal te unwinden. Ik hoor koolmezen, een specht en een zingende zanglijster. Het maakt me kalm om zo dichtbij de natuur te mogen zijn. Een deken van rust valt over me heen waardoor ik mijn pas vertraag. Het is een bos dat ik nog niet ken, dus ik hoop maar dat ik de weg terug vind en dat het niet zo wordt als twee jaar geleden in Ermelo, dat ik drie kwartier op zoek moest naar waar ik had geparkeerd. Ik loop een uur en ik kom helemaal niemand tegen. Wat een genot! In de verte zie ik het blauwe huisje waar ik logeer en loop zo vanuit het bos de tuin in die bij het huisje hoort. Ik zet de oven aan om twee broodjes af te bakken: tijd voor ontbijt.